At the Kolomey Station

At the Kolomey Station - Translation by Martha Birnbaum. Original in Yiddish, by Itsik Manger: Oyf der stantsye Kolomey

Every time I walk on or near Pelham Parkway Station in the Bronx, I think of this poem, even though I knew my grandparents well for more than 30 years. But when I walk there, I cannot rid myself of the thought that somehow, they are there to greet me.

Frannie

At the Kolomey Station (translated by Martha Birnbaum)
oyf der stantsye Kolomey tsvishn a gantser eyde, shteyen gehoykert shotns tsvey, mayn bobe un mayn zeyde. zogt der zeyde: «Sheyndl, du herst – un zayne oygn brenen – undzer eynikl kumt tsu gast, vi azoy veln mir im derkenen? vayl ven Khave hot zayn vig gevigt zenen mir shoyn beyde gelegn unter di grozn, untern vint oyf yener zayt fun di vegn.» shmeykhlt di bobe, in ire hent tsitert a bintl blumen – brumt der zeyde: «beheyme, tsu vos hostu dos mitgenumen?» zogt di bobe: «kh'hob, Itsik kroyn, di blumen in feld opgerisn, s'iz a mode bay hayntike layt azoy a gast tsu bagrisn.» zey shvaygn. s'shrayt a lokomotiv «tsi kumt er? tsi vet er kumen?» un in der bobes dare hent tsitert dos bintl blumen. «dos eynikl, zogt men, iz–u-va! a vazhner knaker in gramen, in zayne gramen tsitert un veynt di neshome fun zayn mamen.» di bobe dreyt avek dem kop mit epes ibergenumen. di bobe veynt, in ire hent tsitert dos bintl blumen...	At the Kolomey station in a large gathering, stand two stooped shadows my grandma and my grandpa. Grandpa speaks: “Sheyndl, - you hear - - and his eyes are burning - our grandson is coming to visit, how will we ever recognize him? When Chava rocked his cradle both of us were already lying under the earth, under the wind on the other side of the road.” Grandma smiled, in her hand trembled a bouquet of flowers – Grumbles grandpa: “You ox, why did you bring those along?” Grandma says: “Itsik, my treasure, I plucked the flowers in the field, It’s a custom in today’s world to greet a guest like this.” They were silent. The train cries “Is it coming? Will it come?” And in grandma’s thin hand the bouquet of flowers trembled. “Our grandson, they say, is –a splendid boy! a  wonderful poet, in his poems trembles and cries the soul of his mother.” Grandma turns her head overcome by some emotion. She cries, in her hands trembles the little bouquet…	אױף דער סטאַנציע קאָלאָמײ צװישן אַ גאַנצער עדה, שטײען געהױקערט שאָטנס צװײ, מײַן באָבע און מײַן זײדע. זאָגט דער זײדע: «שײנדל, דו הערסט – און זײַנע אױגן ברענען – אונדזער אײניקל קומט צו גאַסט, װי אַזױ װעלן מיר אים דערקענען? װײַל װען כאַװע האָט זײַן װיג געװיגט זענען מיר שױן בײדע געלעגן אונטער די גראָזן, אונטערן װינט אױף יענער זײַט פֿון די װעגן.» שמײכלט די באָבע, אין אירע הענט ציטערט אַ בינטל בלומען – ברומט דער זײדע: «בהמה, צו װאָס האָסטו דאָס מיטגענומען?» זאָגט די באָבע: «כ'האָב, איציק קרױן, די בלומען אין פֿעלד אָפּגעריסן, ס'איז אַ מאָדע בײַ הײַנטיקע לײַט אַזױ אַ גאַסט צו באַגריסן.» זײ שװײַגן. ס'שרײַט אַ לאָקאָמאָטיװ «צי קומט ער? צי װעט ער קומען?» און אין דער באָבעס דאַרע הענט ציטערט דאָס בינטל בלומען. «דאָס אײניקל, זאָגט מען, איז – או־װאַ! אַ װאַזשנער קנאַקער אין גראַמען, אין זײַנע גראַמען ציטערט און װײנט די נשמה פֿון זײַן מאַמען.» די באָבע דרײט אַװעק דעם קאָפּ מיט עפּעס איבערגענומען. די באָבע װײנט, אין אירע הענט ציטערט דאָס בינטל בלומען...