oyf
der stantsye Kolomey
tsvishn a gantser eyde,
shteyen gehoykert shotns tsvey,
mayn bobe un mayn zeyde.
zogt der zeyde: «Sheyndl, du herst
– un zayne oygn brenen –
undzer eynikl kumt tsu gast,
vi azoy veln mir im derkenen?
vayl ven Khave hot zayn vig gevigt
zenen mir shoyn beyde gelegn
unter di grozn, untern vint
oyf yener zayt fun di vegn.»
shmeykhlt di bobe, in ire hent
tsitert a bintl blumen –
brumt der zeyde: «beheyme, tsu vos
hostu dos mitgenumen?»
zogt di bobe: «kh'hob, Itsik kroyn,
di blumen in feld opgerisn,
s'iz a mode bay hayntike layt
azoy a gast tsu bagrisn.»
zey shvaygn. s'shrayt a lokomotiv
«tsi kumt er? tsi vet er kumen?»
un in der bobes dare hent
tsitert dos bintl blumen.
«dos eynikl, zogt men, iz–u-va!
a vazhner knaker in gramen,
in zayne gramen tsitert un veynt
di neshome fun zayn mamen.»
di bobe dreyt avek dem kop
mit epes ibergenumen.
di bobe veynt, in ire hent
tsitert dos bintl blumen...
|
At
the Kolomey station
in
a large gathering,
stand
two stooped shadows
my
grandma and my grandpa.
Grandpa
speaks: “Sheyndl, - you hear -
-
and his eyes are burning -
our
grandson is coming to visit,
how
will we ever recognize him?
When
Chava rocked his cradle
both
of us were already lying
under
the earth, under the wind
on
the other side of the road.”
Grandma
smiled, in her hand
trembled
a bouquet of flowers –
Grumbles
grandpa: “You ox, why
did
you bring those along?”
Grandma
says: “Itsik, my treasure,
I
plucked the flowers in the field,
It’s
a custom in today’s world
to
greet a guest like this.”
They
were silent. The train cries
“Is
it coming? Will it come?”
And
in grandma’s thin hand
the
bouquet of flowers trembled.
“Our
grandson, they say, is –a splendid boy!
a
wonderful poet,
in
his poems trembles and cries
the
soul of his mother.”
Grandma turns her head
overcome
by some emotion.
She
cries, in her hands
trembles
the little bouquet…
|
אױף דער סטאַנציע קאָלאָמײ
צװישן אַ גאַנצער עדה,
שטײען געהױקערט שאָטנס צװײ,
מײַן באָבע און מײַן זײדע.
זאָגט דער זײדע: «שײנדל, דו הערסט
– און זײַנע אױגן ברענען –
אונדזער אײניקל קומט צו גאַסט,
װי אַזױ װעלן מיר אים דערקענען?
װײַל װען כאַװע האָט זײַן װיג געװיגט
זענען מיר שױן בײדע געלעגן
אונטער די גראָזן, אונטערן װינט
אױף יענער זײַט פֿון די װעגן.»
שמײכלט די באָבע, אין אירע הענט
ציטערט אַ בינטל בלומען –
ברומט דער זײדע: «בהמה, צו װאָס
האָסטו דאָס מיטגענומען?»
זאָגט די באָבע: «כ'האָב, איציק קרױן,
די בלומען אין פֿעלד אָפּגעריסן,
ס'איז אַ מאָדע בײַ הײַנטיקע לײַט
אַזױ אַ גאַסט צו באַגריסן.»
זײ שװײַגן. ס'שרײַט אַ לאָקאָמאָטיװ
«צי קומט ער? צי װעט ער קומען?»
און אין דער באָבעס דאַרע הענט
ציטערט דאָס בינטל בלומען.
«דאָס אײניקל, זאָגט מען, איז – או־װאַ!
אַ װאַזשנער קנאַקער אין גראַמען,
אין זײַנע גראַמען ציטערט און װײנט
די נשמה פֿון זײַן מאַמען.»
די באָבע דרײט אַװעק דעם קאָפּ
מיט עפּעס איבערגענומען.
די באָבע װײנט, אין אירע הענט
ציטערט דאָס בינטל בלומען...
|